Մեկտեղվեցին ցանկություններն ու հնարավորությունները, և Դիլիջանի կենտրոնական դպրոցի 3-րդ դասարանի աշակերտները, ծնողները, ընկեր Լևոնն ու ուսուցիչ Նունուֆարը գնացին․․․

Սարեր, ձորեր դուզ գնացին, որտեղ որս կար՝ սուս ու փուս գնացին, որտեղ ահ էր՝ կուզեկուզ գնացին…

Գնացի՜ն, գնացի՜ն, շատ թե քիչ, մին էլ տեսնեն․

•  սարից եկող մի սառնորակ աղբյուր, աղբյուրի մեջ մի մուգ կանաչ ու սև պուտերով մեծ գորտ,
•  հետաքրքիր, բաց կանաչ գույնի որդ,
• մի սև շուն, որն ամբողջ ժամանակ ուղեկցեց և ցուլից պաշտպանեց,
• 11-12-րդ դարի «Աղավնավանք» եկեղեցի,
•  կարմրավուն բնափայտով կենիներ։

Ի՞նչ լսեցին․

•  լեգենդ Աղավնավանքի,
• ճանապարհային նշանների,
• կենիների արգելավայր-պուրակի մասին։

Մի աղջիկ է լինում, անունը՝ Նաբաթ։ Նաբաթը սիրում է մի տղայի, իսկ Նաբաթի հայրը չի թողնում, որ նրանք ընկերանան։ Տղան իրեն սարից ցած է գցում, և նրա վերջին խոսքը լինում է՝ ա՜խ Նաբաթ։ Մարիա Սաֆարյան

Ի՞նչ արեցին․

• փայտ հավաքեցին,
•  խարույկ վառեցին,
• կարտոֆիլ, նրբերշիկ խորովեցին,
• նշանակետին կրակեցին,
•  վրաններ բացեցին,
• քնապարկում հայտնվեցին։

Մենք կրակեցինք, քնապարկերում պառկեցինք, վրաններ սարքեցինք, մտանք մեջը, դուրս եկանք ու գնացինք տուն։ Գրիգ Ժամհարյան